Jakub Woynarowski

Autor „wizualnych opowieści”. Urodzony w Stalowej Woli, Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Filmu Animowanego) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów. Na macierzystej uczelni uzyskał tytuł doktora, prowadzi zajęcia w Pracowni Rysunku Narracyjnego. Laureat wielu nagród, między innymi Paszportu Polityki. Wielbiciel Krakowa i teorii spiskowych. Swoje opowieści prezentuje za pomocą najrozmaitszych działań artystycznych: tworzy komiksy, artbooki, atlasy wizualne, filmy, instalacje, jest kuratorem wystaw i autorem esejów. W pracy artystycznej często spogląda w stronę przeszłości, szukając jej związków z teraźniejszością, odczytując jej znaczenia w nieoczywisty sposób, prowadząc poszukiwania w archiwach, łącząc fascynację codziennością z zainteresowaniem historycznymi osobliwościami.

Jakub Woynarowski wykorzystuje w swoich projektach tkankę miejską, jego polem zainteresowania mogą być zarówno okolice budynku dyrekcji Huty Stalowa Wola, jak i Wzgórze Wawelskie. Eksperymentuje, wykorzystując w swojej twórczości w równej mierze elementy przestrzeni miejskiej i galerii sztuki. Prowadzi dyskusje z przeszłością, czego przykładem może być autorska oprawa pawilonu polskiego na Biennale Architektury w Wenecji, przygotowana w ramach wystawy „Figury niemożliwe”, analizującej symbolikę baldachimu nagrobka Józefa Piłsudskiego.

Nazywa siebie kreatywnym opowiadaczem, który staje się przewodnikiem po rzeczywistości, kadruje ją i nadaje jej nowe znaczenia. Tworzy kolekcję niezwykłości odnajdowanych w tym, co jest pozornie zwyczajne. Konstruuje alternatywne wersje historii, bawi się teoriami spiskowymi, wykorzystuje w swoich pracach symbole ezoteryczne i religijne. Wyrywa obiekty z kontekstu i przedstawia je w nieoczekiwany sposób. Tworzy eksperymentalne komiksy, których głównymi bohaterami są przedmioty, często zwyczajne, codziennego użytku. Do przedstawiania swoich wizji wybiera przeważnie trzy kolory: czerń, biel i czerwień oraz trzy figury geometryczne: trójkąt, kwadrat i koło.

Niestrudzenie szuka w sztuce dawnych wieków połączeń ze sztuką nowoczesną. Fascynuje go tajemnica, quasi-religijność, motyw gabinetu osobliwości czy świata, którym pod nieobecność człowieka zaczyna władać przyroda.

Michał Wiśniewski

Historyk sztuki i architekt, interesuje się związkami architektury modernistycznej i polityki w kontekście Europy Środkowej. Wykładowca Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i pracownik Międzynarodowego Centrum Kultury w Krakowie. Stypendysta Fulbrighta. Autor wielu opracowań i artykułów oraz monografii czołowych polskich architektów okresu międzywojennego: Ludwika Wojtyczki (2003) oraz Adolfa Szyszko-Bohusza (2013). Kurator i współautor wielu wystaw. Członek zarządu fundacji Instytut Architektury.

Albin Talik

Niedoszły matematyk, praktykujący gitarzysta, zielonogórzanin, odkrywający w sobie po trzydziestce malarską pasję. Zainspirowany książką o Paulu Gauguinie, poświęca się sztuce i przez kilka lat bardzo intensywnie nadrabia zaległości. Od dziesięciu lat zajmuje się doskonaleniem autorskiej techniki wykonywania kolażu – „malarstwa papierowego”. Jego sztuka ewoluuje, zmienia się, dojrzewa. Niezmienny jest tylko sposób tworzenia prac: rysowanie, szkicowanie, wyklejanie. Stosowana przez Albina Talika technika jest niebywale czasochłonna: wykonanie jednego obrazu zajmuje niekiedy kilka tygodni. Dlaczego? Artysta nie używa farb, nie drukuje materiałów, każdy fragment obrazu jest wycięty z magazynów, katalogów, broszur. Poszukiwanie odpowiednich odcieni zajmuje bardzo dużo czasu i wymaga cierpliwości. Podobnie jak tworzenie przejść pomiędzy odcieniami, trójwymiaru czy głębi. Równie mozolnym aktem jest wyklejanie obrazu z tysięcy kawałków. Stosowanie tak czasochłonnej techniki działa na autora terapeutycznie, daje radość, pozwala działać strumieniu świadomości. Pociągnięcie obrazu grubą warstwą kleju sprawia, iż ulegamy złudzeniu, że obraz został namalowany.

Ulubionym tematem Alibna Talika jest miasto, ale pokazywane w nieoczywisty sposób. Wśród przedstawionych na obrazach obiektów znajdziemy architekturę takich dzielnic jak Dębniki, Podgórze czy Przegorzały. Poczujemy samotność wynikającą z życia w dużej aglomeracji. Znajdziemy symbolicznie zarysowane sylwetki ludzi bez twarzy. Pozornie pogodne obrazy (artysta wykorzystuje w swojej pracy całą paletę barw, niekiedy dzikich i szalonych), bywają przepełnione melancholią. Zawierają pytania o kondycję człowieka, o istotę miłości, dobra i zła. Dobrze znane odbiorcom obrazów miejsca związane z Krakowem bywają niekiedy odrealnione, surrealistyczne. Obiektem artystycznym może być każdy budynek, nawet spalarnia czy niepozorny domek stojący nad Wisłą. Przedmiotem artystycznego zainteresowania bywają też „zwyczajne” obiekty: kubek, czajnik, żarówka. Albin Talik jest też autorem prac wychodzących poza industrialne zainteresowania, np. portretu Josepha Conrada czy obrazu przedstawiającego księdza Adama Bonieckiego (wręczonego jubilatowi z okazji 85. rocznicy urodzin).